'Ενα "αόρατο" πρωτάθλημα: Παίζοντας Πινγκ-Πονγκ με Αναπηρία
Ένα βιωματικό άρθρο του αθλητή του "Εν Σώματι Υγιεί" Θωμά-Αριστοτέλη Καραγιάννη για την ιστοσελίδα insidestory.gr, που αφορά το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Para Table Tennis 2019
Tο λεωφορείο ήταν εκεί, στην ώρα του για να μας παραλάβει. Ντυμένο στα μπλε, όπως και ο οδηγός του. Βάζω τη βαλίτσα στον χώρο αποσκευών. Ανεβαίνω κοιτάζοντας τα κόκκινα ψηφία στο ταμπλό. Ώρα 11:00. Παρασκευή.
Κάθε χρόνο πραγματοποιείται στην Αθήνα το πανελλήνιο πρωτάθλημα επιτραπέζιας αντισφαίρισηςΕπιτραπέζια Αντισφαίριση | ΕΑΟΜ-ΑΜΕΑ για ΑμεΑ. Πάντα Σαββατοκύριακο. Η χαρά της συμμετοχής σε τέτοιου είδους συναντήσεις αναμειγνύεται συχνά με το άγχος και την αγωνία των αξιοπρεπών επιδόσεων. Αυτή τη φορά η συμμετοχή μου στο πρωτάθλημα θα είχε και μία επιπλέον διάσταση, αλλιώτικη από τα προηγούμενα χρόνια. Θα συνδύαζα την παρουσία μου στους αγώνες με μια δημοσιογραφική αποστολή. Ο πυρετός της προετοιμασίας χτυπάει κόκκινο. Έχω ένα μακρύ ταξίδι μπροστά μου και πολλά να επεξεργαστώ στη διαδρομή. Το λεωφορείο παραλαμβάνει τους υπόλοιπους αθλητές, αφήνει πίσω του τον σταθμό Μακεδονία και μία Θεσσαλονίκη λουσμένη από έναν ανοιξιάτικο ζεστό ήλιο.
Κάθε πανελλήνιο πρωτάθλημα αποτελεί μια τεράστια δοκιμασία πνεύματος και σώματος. Ειδικά για τα ΑμεΑ, είναι μια ακόμα πιο δύσκολη υπόθεση. Τους ανθρώπους αυτούς τους βλέπεις γύρω σου καθημερινά. Είναι κι αυτοί όπως εσύ, αλλά μοιάζουν ξένοι. Θέλω να μάθω τι τους οδηγεί. Λυγίζουν άραγε από το επιπλέον βάρος ή πεισμώνουν και συνεχίζουν; Το λεωφορείο μας φτάνει στο ξενοδοχείο με μια μικρή καθυστέρηση, χαρακτηριστική της κίνησης στην Αθήνα. Σταθμεύει επί της Λεωφόρου Συγγρού και ανοίγουν οι πόρτες. Κατεβαίνοντας, συγκρατώ ένα χαμόγελο. Εκατέρωθεν του ξενοδοχείου δεσπόζουν μαγαζιά με κάθε είδους υπηρεσίες για ενηλίκους. Προσθέτουν μια εξωτική πινελιά στην εικόνα του δρόμου. Athenaeum Grand Hotel, γράφει στην πρόσοψη με τεράστια γράμματα. Δεν έχω χρόνο για χάσιμο, τακτοποιώ τα πράγματά μου και κατεβαίνω.
 |
| Ο συγγραφέας του άρθρου Θωμάς-Αριστοτέλης Καραγιάννης |
Ο Λευτέρης με υποδέχεται χαμογελαστός στο σαλόνι του ξενοδοχείου όπου έχει καταλύσει η αποστολή. Φοράει γυαλιά, με μεγάλο σκελετό, ντυμένος αθλητικά. Από τη γέννησή του ΑμεΑ. Σπάνια ασθένεια, μη εντοπίσιμη, μία στις εκατό χιλιάδες. Ένας λαχνός, σε μια κλήρωση που δεν ζήτησε να λάβει μέρος, πόσο μάλλον να την κερδίσει.
«Στην αρχή για τους γονείς ήτανε δύσκολο, πάντα είναι δύσκολο. Καθοδήγηση, υπομονή, λέξεις εύκολες όταν λέγονται από κάποιον τρίτο». Ξανακοίταξα με κάποιο δέος. Τον είχα δει τον Λεύτερη, τον είχα γνωρίσει ή έτσι νόμιζα. «Δέκα χειρουργεία μέχρι δεκατριών ετών». Τα δικά μου προβλήματα, εκείνα που ήταν ψηλά σαν τα βουνά ξαφνικά χαμήλωσαν, έγιναν μικρά ασήμαντα εμπόδια που τα περνάς με ένα βήμα. «Είκοσι χρονών, πλέον είναι επιλογή μου αν θέλω να κάνω κάποιο διορθωτικό χειρουργείο. Πρώτη λυκείου αποφάσισα ότι πρέπει να γυμναστώ, για μένα, για το σώμα μου. Έβλεπα στην τηλεόραση αθλητές να αγωνίζονται, μου άρεσε. Κοντά στο σπίτι μου είχε μια ομάδα πινγκ πονγκ και πήγα». Μιλάει ήρεμα, αποστασιοποιημένα σχεδόν, θα έλεγες πως ό,τι περιγράφει δεν συνέβη στον ίδιο, μα σε κάποιον άλλο. «Ακόμη και τον προπονητή μου τυχαία τον γνώρισα, δεν ήξερα ότι γίνεται κάτι για τα ΑμεΑ στον αθλητισμό».
 |
| Ο Θωμάς (α) με τον αθλητή Μαύρη Λευτέρη (δ) |
«Μόνο στην Ευρώπη κατάλαβα πραγματικά». Κι εμείς Ευρώπη είμαστε, σκέφτομαι. «Σε θέματα ΑμεΑ, η Ελλάδα δεν είναι στην Ευρώπη, μόνο γεωγραφικά» συμπληρώνει, σαν να διάβασε το χαμόγελό μου. «Το εξωτερικό ήταν μεγάλο σχολείο». Το 2017 Σλοβακία, το 2018 Τσεχία. Παρά τα ταξίδια και τις διακρίσεις ο Λευτέρης παραμένει προσγειωμένος. Θέτει στόχους, έναν κάθε φορά. «Αυτό το συναίσθημα που έχεις όταν βλέπεις αγώνες στην τηλεόραση και λες θέλω να είμαι αυτός. Εκεί. Με τις διακρίσεις, τα μετάλλια. Τώρα ήμουν. Τα είχα καταφέρει. Για το άθλημα, στην Ελλάδα τα πράγματα είναι τα ίδια. Οι όποιες εξελίξεις είναι αρκετά αργές, ειδικά στα ΑμεΑ. Σε μια από τις χώρες, μας υποδέχτηκαν στο αεροδρόμιο. Ο δήμαρχος είχε βάλει αφίσες στην πόλη και εθελοντές μοίραζαν τρικάκια για τη διοργάνωση σε περαστικούς. Μαζεύτηκε πλήθος κόσμου. Μικροί, μεγάλοι, άσχετοι με τον αθλητισμό. Να παρακολουθήσουν τι; Ένα τουρνουά πινγκ πονγκ (ορθότερα, επιτραπέζια αντισφαίριση) ΑμεΑ. Οι άνθρωποι στις κερκίδες είχαν τρελαθεί. Θύμιζαν τους Έλληνες φιλάθλους όταν η Εθνική άλωνε το Ντραγκάο το 2004. Ναι. Η Ευρώπη είναι ένας άλλος κόσμος».
Κι αν ο πρωταθλητισμός μοιάζει –και είναι– δύσκολος, η καθημερινότητα ενός ανθρώπου με αναπηρία είναι δυσκολότερη, ειδικά στην Ελλάδα. «Στην Πάτρα κάποιος με αμαξίδιο δεν θα περάσει καλά», λέει ο Λευτέρης. «Δεν υπάρχουν ράμπες στα μαγαζιά, τις διαβάσεις. Τίποτα, τίποτα. Στο Πανεπιστήμιο βοήθεια για κάποιον με αναπηρία μην περιμένεις, ομάδες, συλλόγους, δεν έχουν τέτοια πράγματα. Όσο για τις ράμπες που έχουν βάλει στο πανεπιστήμιο Οι φοιτητές με αναπηρία αποκλείονται στην πράξη από τα πανεπιστήμια, εκεί πάνω δεν περπατάει άνθρωπος. Πάρα την αναπηρία, στις εξετάσεις συμμετέχω κανονικά. Γράφω απλά πιο αργά από τους άλλους. Συνηθίζεις».
Συνήθεια. Μια λέξη λήθης, παρηγοριάς... Είναι ο συμβιβασμός, η ηττοπάθεια που κρύβεται από πίσω. Όταν η κοινωνία ξεχνάει να είναι ανθρώπινη, τότε εμφανίζεται η συνήθεια, βαμμένη μαύρο χρώμα. «Στην Ελλάδα μαθαίνεις να ζεις με τις δυσκολίες αυτές που έχεις και αυτές που σου βάζουν, αυτό να γράψεις». Λόγια που ακούγονται οικεία, βλέπω τον εαυτό μου, είχα πολλά τέτοια προβλήματα. Αποφάσισα να τα προσπεράσω δημιουργώντας άλλα μεγαλύτερα. Φαντάζομαι αυτός είναι ο πρωταθλητισμός στην Ελλάδα.
Σάββατο πρωί. Το ξυπνητήρι χτυπάει στις 7:00. Η φωνή της FabianLara Fabian καθώς ανεβοκατεβαίνει οκτάβες με ενεργοποιεί να κατέβω κι εγώ για πρωινό. Οι αγώνες ξεκινάνε εννιά και μισή υπενθυμίζω στον εαυτό μου, προσπερνώντας κάθε είδους γλυκές αμαρτίες που προσφέρει ο μπουφές. Εν αναμονή της αναχώρησης για το ΣΕΦ, κάθομαι στην αγαπημένη μου θέση και αναπολώ τη χθεσινή ημέρα.
Μπαίνουμε στο στάδιο. Τα τραπέζια, 16 στον αριθμό, είναι ήδη γεμάτα. Θα αναγκαστούμε να παίξουμε χιαστί τέσσερις παίκτες σε κάθε τραπέζι, όχι ό,τι καλύτερο για άτομα με κινητικές δυσκολίες. Δέκα λεπτά ζέσταμα και ήδη είμαι μούσκεμα. Καταραμένη υγρασία. Ευτυχώς, έκλεισα ραντεβού με τον Θανάση ανάμεσα στους αγώνες, στο μεσημεριανό διάλειμμα. Η ομάδα μας (Εν Σώματι ΥγιείΕν Σώματι Υγιεί - Α.Σ. ΑμεΑ Βέροιας) έχει κατέβει αποδυναμωμένη φέτος. Αποσύρσεις, μεταγραφές, παζάρια σωματείων και αθλητών σε διαπραγματεύσεις δίχως τέλος. Βλέπω τον συμπαίκτη μου τον Άκη να προπονείται στο απέναντι τραπέζι, ήρθε σε επαφή με το πινγκ πονγκ στα 40 του, όταν οι περισσότεροι αφήνουν πίσω τους τον αθλητισμό. Βελτιώνεται σταθερά, σκέφτομαι και στέλνω τη μπάλα στο φιλέ. «Παρακαλώ αδειάστε τα τραπέζια για να ξεκινήσουμε», η φωνή της Εύης ακούγεται από τη γραμματεία.
Η διοργάνωση χωρίζεται σε δύο στάδια. Το ομαδικό πρωτάθλημα λαμβάνει χώρα Σάββατο πρωί με μια σειρά τριών αγώνων: Ένα διπλό, με τέσσερις παίκτες –δυο από κάθε ομάδα– να χτυπούν την μπάλα εναλλάξ και ένα ατομικό. Αν το σκορ γίνει 1-1, το αποτέλεσμα κρίνεται σε ένα δεύτερο ατομικό. Το πινγκ πονγκ είναι αυτοματισμοί. To διπλό όμως είναι μια άλλη ιστορία, ειδικά για τα ΑμεΑ. Θεμέλιο της επιτυχίας η κίνηση, γιατί ο παίκτης πρέπει αφού χτυπήσει την μπάλα, να κάνει στην άκρη αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο στον συμπαίκτη του για το επόμενο χτύπημα. Οι οδηγίες του προπονητή είναι ξεκάθαρες: «Βάλτε την μπάλα μέσα, μην χάνετε σερβίς». Οι αγώνες είναι γεμάτοι ένταση. Ο ανταγωνισμός πολύ υψηλός. Τελικά καταλαμβάνουμε την τρίτη θέση. Έπεται το ατομικό πρωτάθλημα στο δεύτερο στάδιο. Η φάση των ομίλων είναι το απόγευμα και οι τελικοί την Κυριακή το πρωί.
Δεν υπάρχει χρόνος για ξεκούραση. Ο Θανάσης περιμένει. Αναρωτιέμαι, πώς βλέπει τον κόσμο; Πάντα είχα απορίες, για όσους είναι καθηλωμένοι σε καρότσι. Οι ράμπες φτιάχνονται από όρθιους, κακοσχεδιασμένες και καταλήγουν τσουλήθρες. Επίσης, η πρόσβαση στα πεζοδρόμια βασίζεται στην περιστασιακή επιθυμία των οδηγών για την τήρηση των νόμων. Την ώρα της χειραψίας ο Θανάσης κλίνει ανεπαίσθητα προς τα μπρος. Θυμήθηκα. Όταν είσαι σε αναπηρικό αμαξίδιο ζεις καθιστός σε κόσμο ορθίων. Συνεχώς τεντώνεις τον λαιμό σου, όπως η καμηλοπάρδαλη όταν θέλει να φτάσει τα ψηλότερα φύλλα των δέντρων. Πήρα μια καρέκλα κι έκατσα δίπλα του.
Το αναπηρικό αμαξίδιο δεν είναι καινούριο στη ζωή του. «Είμαι θύμα πολιομυελίτιδας από έντεκα μηνών. Ο ιός προσβάλει το νευρικό σύστημα και προκαλεί παράλυση». Η γυμναστική είναι μονόδρομος αν επιθυμείς να αποφύγεις τα χειρότερα. Έκανε περιστασιακά κολύμπι, αλλά δεν θεωρεί τον εαυτό του αθλητή. «Αθλητισμό ξεκίνησα αργά, φοιτητής είκοσι χρονών. Ήταν μια διέξοδος για το σώμα μου. Δεν ήθελα να το αφήσω παραμελημένο. Το πινγκ πονγκ εκτός από δύναμη απαιτεί και σκέψη, συνδυάζει δύο πράγματα που μου αρέσουν, γι’ αυτό το διάλεξα. Επίσης δεν προκαλεί τραυματισμούς, παράγοντας που πρέπει πάντα να λαμβάνεται υπόψιν. Κάπως έτσι κατέβηκα στο πανελλήνιο πρωτάθλημα. Πρώτη φορά έπαιξα το 2001, όταν η διοργάνωση έκανε τα πρώτα της βήματα. Είμαι από τους παλιούς».
Όταν γνώρισα τον Θανάση το 2011, στην πρώτη μου συμμετοχή στους αγώνες, τα μαλλιά του ήταν ακόμα μαύρα. Ο αθλητισμός για τα άτομα με ειδικές ανάγκες στην Ελλάδα είναι πολύ πρόσφατος. Οι πρώτες αθλητικές ομοσπονδίες ΑμεA ιδρύθηκαν τη δεκαετία του ‘90. Τον Δεκέμβριο του 2002 δημιουργήθηκε η Εθνική Αθλητική ΟμοσπονδίαΕΑΟΜ-ΑΜΕΑ Ατόμων με Αναπηρίες, η οποία υπάρχει μέχρι σήμερα.
 |
| Ο Θωμάς (δ) με τον αθλητή Γκίκα Αθανάσιο (α) |
Κάθε χρόνο, μια μέρα πριν τους αγώνες οι πρωτοεμφανιζόμενοι αθλητές περνάνε από classification. Έτσι ονομάζεται η διαδικασία που εντάσσει τους αθλητές σε κατηγορίες ανάλογα με την αναπηρία και το άθλημα. Η ταξινόμηση γίνεται από ειδική ιατρική επιτροπή. Στην επιτραπέζια αντισφαίριση, υπάρχουν κατηγορίες από ΤΤ1 έως ΤΤ11. Οι πρώτες πέντε αφορούν αθλητές καθηλωμένους σε αμαξίδιο. Οι επόμενες πέντε είναι κατηγορίες ορθίων και η τελευταία είναι για άτομα με νοητική υστέρηση. Φέτος συμμετείχαν 70 άτομα από 14 σωματεία.
«Τότε», συνεχίζει ο Θανάσης, «ήμασταν 4-5 άτομα σε καρότσι. Ούτε δέκα μαζί με τους όρθιους. Παίρναμε όλοι μετάλλια. Τώρα ο ανταγωνισμός είναι πολύ υψηλός. Βέβαια στην πορεία ανακάλυψα ότι το πινγκ πονγκ αλλά και το πρωτάθλημα, εδώ που είμαστε, είναι ένα μέσο κοινωνικοποίησης. Το βλέπω στους συναθλητές μου, ειδικά αυτούς που απέκτησαν την αναπηρία μεγαλύτεροι. Κάνουμε καλή παρέα, διασκεδάζουμε. Ο αθλητισμός σού δίνει αυτοπεποίθηση. Μετά τις πρώτες επιτυχίες, προκαλείς τον θαυμασμό, τον σεβασμό των άλλων, είσαι ίσως ένα παράδειγμα και για άλλους ΑμεΑ».
Η καθημερινότητα είναι δύσκολη. Αν περίμενε κανείς ότι η ζωή στην πρωτεύουσα θα ήταν ευκολότερη, μάλλον κάνει λάθος. Εμπόδια δίχως τέλος. «Οι δομές στις πόλεις είναι άσχημες, ειδικά στις μεγαλουπόλεις, όπως η Αθήνα. Στην επαρχία είναι λίγο καλύτερα τα πράγματα. Η προτεραιότητα πρέπει να δοθεί εκεί γιατί οι προσβάσεις, οι ράμπες, δεν αφορούν μόνο ΑμεΑ. Ή μάλλον αφορούν και ανθρώπους που θα έχουν αργότερα δυσκολίες, όπως γέροι άνθρωποι, μητέρες με καροτσάκια. Άλλωστε, η πρόσβαση δεν αφορά μόνο τον δρόμο».
Πράγματι, η πρόσβαση στις υπηρεσίες και τα αγαθά της κοινωνίας είναι αναφαίρετο δικαίωμα όλων των πολιτών. Νομικά τουλάχιστον· στην πράξη το πλήθος των εξαιρέσεων αμφισβητεί την ισχύ του κανόνα. «Να σου δώσω ένα παράδειγμα», μου λέει ο Θανάσης: «Τα κρεβάτια των νοσοκομείων –των κρατικών δεν μιλάμε για τα ιδιωτικά– είναι παμπάλαια. Δεν κατεβαίνουν προς τα κάτω έστω μισό μέτρο, πώς θα τα χρησιμοποιήσω; Ούτε οι τουαλέτες είναι προσβάσιμες». Συχνό φαινόμενο να είσαι στο νοσοκομείο για ένα πρόβλημα υγείας και να αντιμετωπίζεις μερικά ακόμα. Φυσιολογική θα έλεγε κανείς εξέλιξη, και όταν οι αλλαγές στον χώρο γίνονται εκ των υστέρων ονομάζονται μπαλώματα. «Να μην ξεχνάμε ότι, τα θέματα υγείας που έχουν τα ΑμεΑ, όσο περνάνε τα χρόνια συσσωρεύονται, αντίθετα τα επιδόματα κόβονται».
«Ο αθλητισμός είναι απαραίτητος, γιατί εκπαιδεύει τον κόσμο να βλέπει τις ιδιαιτερότητες», προσθέτει ο Θανάσης. «Να βλέπει ότι μπορούν άτομα με ιδιαιτερότητες κινητικές ή άλλες να κάνουν τα ίδια πράγματα με εξίσου ανταγωνιστικό τρόπο». Κουβέντες απλές αλλά τόσο σημαντικές. Πόσες φορές ένας δάσκαλος έχει χαμηλώσει τον στόχο επειδή ένα παιδί αντιμετωπίζει δυσκολίες. Ή μια γυμνάστρια σε προτρέπει να μην συμμετάσχεις μαζί με τους άλλους μαθητές επειδή στους δέκα γύρους του σταδίου εσύ θα κάνεις πέντε;
«Με τον συμπαίκτη μου Χρήστο Φ. έχουμε πάει σε πολλά δημοτικά σχολεία και έχουμε κάνει επιδείξεις. Δεν μπορείς να φανταστείς τι εκπαιδευτική αξία έχει αυτό. Ειδικά τα μικρά παιδιά μπορούν να μάθουν πάρα πολλά πράγματα. Αν ήμουν κρατικός φορέας θα προωθούσα τέτοιες επιδείξεις για όλα τα παρα-αθλήματα στα δημοτικά σχολεία». Στην επιτραπέζια αντισφαίριση σχεδόν όλοι οι κανόνες είναι ίδιοι για ΑμεΑ και αρτιμελείς. Πόση αξία δίνεις σε έναν άνθρωπο όταν βλέπεις πως αγωνίζεται στο ίδιο πλαίσιο; «Ξέρεις», συνεχίζει ο Θανάσης, «το πανελλήνιο πρωτάθλημα είναι η μεγαλύτερη διοργάνωση ΑμεΑ κι όμως δεν βλέπεις διαφήμιση, φέιγ βολάν στους γύρω δρόμους. Οι αγώνες περιορίζονται στην αίθουσα με τον αριθμό 9 εντός του σταδίου. Με μερικές αφίσες στον Πειραιά, το Μοσχάτο, τη Γλυφάδα θα έρθει κόσμος; Γιατί θα πρέπει μόνοι μας να διαφημιζόμαστε στους φίλους μας μέσω Facebook;» Δεν έχω απάντηση να δώσω.
«Πριν 10 χρόνια σε ένα τουρνουά στη Σλοβενία που είχα πάει, υπήρχαν άνθρωποι με σημαιάκια και μας καλωσορίζανε όταν έφτανε το πούλμαν. Χαμός. Ήταν συγκλονιστικό, ένιωθες μια ανάταση, σου έδινε μια αξία αυτό το γεγονός. Ο αθλητισμός είναι μια αρχή. Σε κινητοποιεί. Βοηθάει τον κόσμο να βγει από τα σπίτια του, γιατί ΑμεΑ δεν είναι μόνο αυτοί που βλέπουμε, υπάρχει κόσμος που δεν βγαίνει έξω λόγω των δυσκολιών. Στην επαρχία γίνονται φοβερά πράγματα. Αν ο κόσμος αρχίσει να βλέπει πιο πολλά ΑμεΑ έξω, θα εκπαιδευτεί και καλύτερα. Το θέαμα θα είναι πολύ κοινό και δεν θα παραξενεύεται». Αυτό είναι άραγε το μέλλον;
Αποχαιρετώ τον Θανάση γεμάτος σκέψεις. Η ώρα του ατομικού πρωταθλήματος. Χάνω το πρώτο σετ αμαχητί· ο πρωταθλητισμός είναι αμείλικτος.
Η ομάδα μας επιστρέφει στο ξενοδοχείο. Ώρα ξεκούρασης και –για όσους αντέχουν– μια μικρή εξόρμηση στα μπαρ της περιοχής, σίγουρο βάλσαμο.
 |
| Ο Στράτος 4ος από δεξιά |
Αλλά όχι. Ο πρωταθλητισμός σου δημιουργεί αποθέματα, έχεις μια δύναμη μέσα σου. Όταν νομίζεις πως δεν αντέχεις, εμφανίζεται. Μα δεν είναι όλοι το ίδιο δυνατοί. Αυτό που λένε «οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται» ισχύει. Τον Στράτο δεν τον επισκέφτηκε κανείς μετά το ατύχημα. Ευχές και συμπαράσταση μόνο εξ αποστάσεως, μου λέει. Φίλοι του τηλεφώνου και του φατσο-βιβλίου.
Παρατηρώ στις κερκίδες το κοινό να χειροκροτεί. Φίλοι, συγγενείς, συναθλητές. Το να έχεις αναπηρία ή μια «βαριά» ασθένεια έχει δύο διαστάσεις. Την ιατρική, που θα αντιμετωπίσεις, και την κοινωνική, για την οποία δεν σε προετοίμασε ποτέ κανένας. Αυτή δημιουργείται από τον περίγυρό σου. Πολλές φορές είναι πιο δύσκολο να νικηθεί. Λειτουργεί ύπουλα, όπως οι ψίθυροι αμφιβολίας που σε κυκλώνουν μετά από μία αποτυχία. Ο Στράτος εδώ είχε βοήθεια· η τότε κοπέλα του περίμενε βαδίζοντας στην αίθουσα αναμονής του νοσοκομείου μέχρι την ώρα που μόνο φύλακες είχαν απομείνει. Οι φύλακες και όσοι νοιάζονται στα αλήθεια. Φαίνεται πως η επάνοδος του Στράτου στα πρωταθλήματα τον βοήθησε να ανέβει λίγα σκαλιά παραπάνω, σκέφτομαι παρατηρώντας τη βέρα στο δεξί του χέρι.
Επιβιβάζομαι στο λεωφορείο. Η ολοκλήρωση ενός πανελλήνιου πρωταθλήματος για τους περισσότερους αθλητές σημαίνει λήξη της αγωνιστικής περιόδου. Όμως τα άτομα με ειδικές ανάγκες ξέρουν καλά ότι ο αγώνας δεν σταματά ποτέ.
Η Επιτραπέζια Αντισφαίριση συμπεριλήφθηκε στους πρώτους Παραολυμπιακούς αγώνες το 1960 και στις μέρες μας έχει αθλητές σε περισσότερες από 100 διαφορετικές χώρες. Το διοικητικό σώμα της Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης είναι η Διεθνής Ομοσπονδία Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης (ITTF), μέσω της Παραολυμπιακής Επιτροπής της Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης της ITTF. Οι κανονισμοί της Διεθνούς Ομοσπονδίας Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης έχουν εφαρμογή στις διοργανώσεις της Παραολυμπιακής Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης με πολύ μικρές διαφοροποιήσεις αναφορικά με τους κανονισμούς σερβιρίσματος για τους αθλητές που αγωνίζονται με αμαξίδιο. Στην Ελλάδα ο αθλητισμός για τα άτομα με αναπηρίες ξεκίνησε να αναπτύσσεται στα τέλη του 1970 και στις αρχές του 1980 με τις πρώτες συμμετοχές Ελλήνων αθλητών σε Παραολυμπιακούς αγώνες και την ίδρυση των πρώτων αθλητικών σωματείων. H Εθνική Αθλητική Ομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρίες δημιουργείται τον Δεκέμβριο του 2002 και μέσα σε ενάμιση χρόνο καταφέρνει να κερδίσει την πρόκριση και να προετοιμάσει τους 135 Έλληνες αθλητές για να συμμετάσχουν σε 17 Παραολυμπιακά αθλήματα στους Παραολυμπιακούς αγώνες Αθήνα 2004. Το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης ΑμεΑ στη σημερινή του μορφή, διοργανώνεται από το 2003. Φέτος θα λάβει χώρα μεταξύ 11-13 Σεπτεμβρίου 2020. Πηγή: Εθνική Αθλητική Ομοσπονδία Ατόμων με Αναπηρίες |
Πηγή: insidestory.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχόλια να είναι σύντομα και να χρησιμοποιείτε nickname για τη διευκόλυνση του διαλόγου. Το "Εν Σώματι Υγιεί" δεν υιοθετεί τις απόψεις των σχολιαστών, οι οποίοι και είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για αυτές.