Αθλητισμός ή Πρωταθλητισμός |για τα Άτομα με Αναπηρία| ;

Αθλητισμός ή Πρωταθλητισμός ;

 |για τα Άτομα με Αναπηρία| 

Μερικές σκέψεις από τον Κολίσογλου Ανδρέα, Ψυχολόγο και Αθλητή με Αναπηρία, με αφορμή την πρόσφατη συμμετοχή του στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Στίβου ΑμεΑ 2020

   Μέσα από την λογική του ανταγωνισμού έχουμε ξεχάσει ότι δεν είναι για όλους δεδομένο ότι μπορούν να μαθαίνουν, ότι μπορούν να αγωνίζονται, να συναγωνίζονται ή να απολαμβάνουν γενικότερα όσα τους έχει χαρίσει η ζωή, χωρίς να νιώθουν μειονεκτικά για όσα έχουν και για όσα μπορεί να αποκτήσουν...

   Πολλές φορές έχουμε συνδυάσει τον αθλητισμό με τον πρωταθλητισμό και το αντίστροφο χωρίς απαραίτητα το πρώτο να οδηγεί στο δεύτερο ή το δεύτερο να γίνεται αυτοσκοπός. Ζούμε την εποχή που τα αθλητικά πρότυπα επιβάλλουν των πρωταθλητισμό, την ανάγκη δηλαδή μέσα από την αθλητική δραστηριότητα να διακριθείς σε σύγκριση πάντα με τους αθλητές που έχουν ενασχόληση με το ίδιο άθλημα. Έχουμε εκπαιδευτεί ακόμα και από τα πρώτα σχολικά χρόνια της ζωής μας να μπαίνουμε στην διαδικασία σύγκρισης για το αν είμαστε καλύτεροι ή χειρότεροι από τους συμμαθητές μας, αργότερα από τους συμφοιτητές μας και ούτω καθεξής. 

   Βρέθηκα πρόσφατα, ως αθλητής, στο άδειο από θεατές Ολυμπιακό Στάδιο (λόγω κορωνοϊού, λες και σε άλλες εποχές πριν είχε περισσότερους), στο πλαίσιο του Πανελληνίου Πρωταθλήματος Στίβου ΑμεΑ. Αγωνίστηκα στην κατηγορία F35 στον Aκοντισμό, σε ένα άθλημα που το παγκόσμιο ρεκόρ για έναν μη ανάπηρο αθλητή είναι τα 98.48μ. Την ημέρα που αγωνίστηκα δεν είχα στόχο ούτε τα 8.48μ να πιάσω, ήθελα απλά να ξεπεράσω τα 6.01 μέτρα που είχα ως ατομικό ρεκόρ. Τελικά τα κατάφερα και έφτασα τα 6.21μ. Έτσι έφυγα ευχαριστημένος γιατί έσπασα το ατομικό ρεκόρ χωρίς να κάνω άκυρες βολές. Και να μην το έσπαγα πάλι ευχαριστημένος θα ήμουν γιατί απλά είχα την ευκαιρία να προσπαθήσω. 

   Όταν στον παρελθόν είχα προσπαθήσει να ενταχθώ στον αθλητισμό σε ομάδα Μπάσκετ με Αμαξίδιο, κάποιοι μου έκλεισαν τον δρόμο λόγω της μη λειτουργικής μου αναπηρίας για το συγκεκριμένο άθλημα όπως πίστευαν. Τέλος, προσπάθησα μέσα από αυτή μου την συμμετοχή να δώσω το παράδειγμα φορώντας μάσκα ακόμα και στον αγωνιστικό χώρο που δεν ήταν υποχρεωτικό, γιατί μέσα από όσα κάνουμε πρέπει να υπολογίζουμε και τους άλλους και όχι μόνο τον εαυτό μας. 

   Πλησιάζω τα 44 και συμμετέχω σε αθλητικά δρώμενα όχι για την διάκριση αλλά για να προσπαθήσω να δώσω το παράδειγμα, σε όσους ντρέπονται για την αναπηρία. Η αναπηρία δεν είναι κάτι που επιλέγουμε, αλλά σίγουρα μπορούμε να ζήσουμε ευτυχισμένοι μέσα σε αυτή και ας είμαστε 90μ κάτω από τις προσδοκίες του κόσμου.

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα: 

 

Ο Ανδρέας Κολίσογλου γεννήθηκε το 1977 στην Αθήνα. Σπούδασε Ψυχολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και ασχολείται με το χορό και το θέατρο από το 2002, γιατί όπως πιστεύει ο ίδιος, ως Ατομο με Αναπηρία, "μέσω των παραστατικών τεχνών δίνεται η δυνατότητα στην κοινωνία να αναθεωρήσει τα στερετότυπα της γύρω από την αναπηρία".

 Είναι ιδρυτής της ιστοσελίδας Ψ^Κ (Ψυχολογία στην Κοινωνία) και διατηρεί γραφείο στην Αθήνα (Πετρούπολη). Είναι αθλητής του Α.Σ. ΑμεΑ ΕΝ ΣΩΜΑΤΙ ΥΓΙΕΙ Βέροιας, και Πανελληνιονίκης στον Ακοντισμό της κατηγορίας F35.