Η Πεμπτουσία του Προσαρμοσμένου Αθλητισμού!

Η Πεμπτουσία του Προσαρμοσμένου Αθλητισμού!

     Ο τυφλός Άγγλος ποδοσφαιριστής Ντέιβιντ Κλαρκ, μόλις έχει σκοράρει κατά της Ισπανίας και σπεύδει να πανηγυρίσει αγκαλιάζοντας τον διαιτητή, νομίζοντας ότι είναι συμπαίκτης του! Το συμβάν έλαβε χώρα στην Παραολυμπιάδα του 2012 στο Λονδίνο, η φωτό έκανε τον γύρο του κόσμου και την επόμενη μέρα ήταν η φωτογραφία της ημέρας σε όλες τις βρεττανικές εφημερίδες!!

Η στιγμή του εναγκαλισμού! Ο τυφλός ποδοσφαιριστής βιώνει τα ίδια συναισθήματα και χαρίζει την ίδια συγκίνηση με έναν συνάδελφό του βλέποντα ποδοσφαιριστή που σκοράρει..

Τα λόγια είναι περιττά...!

Έχετε να μοιραστείτε μαζί μας κάτι παρόμοιο;;

Νους Υγιής… “Εν Σώματι Υγιεί”: Η ιστορία πίσω από την πασίγνωστη φράση

Νους Υγιής… “Εν Σώματι Υγιεί”

Η ιστορία πίσω από την πασίγνωστη φράση

   Το αρχαίο γνωμικό "νους υγιής εν σώματι υγιεί", είναι ίσως από τα πιο γνωστά και πολυχρησιμοποιημένα ρητά, / γνωμικά / αποφθέγματα ή εκφράσεις που χρησιμοποιούμε στις μέρες μας. Χρησιμοποιείται κυρίως στο χώρο του αθλητισμού, της άσκησης και της αναψυχής και το αποδίδουμε με την έννοια, πως ένα υγιές σώμα σου προσφέρει και ψυχική υγεία – ισορροπία. Αποτελεί βέβαια και κατά το ήμισυ τον τίτλο που επιλέχθηκε για το συγκεκριμένο ιστολόγιο - αθλητικό σωματείο!

   Σίγουρα οι περισσότεροι νομίζουν ότι ειπώθηκε κάποια στιγμή από κάποιον από τους πολλούς Αρχαίους Έλληνες Φιλοσόφους και διασώθηκε μέχρι τις μέρες μέσα από τα συγγράμματά τους. Τα φαινόμενα όμως απατούν και έρχεται η Επιστήμη της Ιστορίας να αποκαταστήσει την αλήθεια στα μάτια των σύγχρονων Ελλήνων.

To "Εν Σώματι Υγιεί" στο Facebook

To "Εν Σώματι Υγιεί" στο Facebook

Επισκεφθείτε τη νέα σελίδα του "Εν Σώματι Υγιεί" στο Facebook, κάντe like και ενημερωθείτε αμέσως όταν υπάρχει νέα δημοσίευση!

Κάντε κλικ εδώ

Εν Σώματι Υγιεί

 

 

 

Ο Ρόλος της Άσκησης σε Άτομα με Νοητική Υστέρηση

   Συνεχίζοντας την θεματολογία για τα Άτομα με Νοητική Υστέρηση και θέλοντας να συνδέσουμε το προηγούμενο άρθρο "Πρώιμη Παρέμβαση σε παιδιά με Ν.Υ.", προχωράμε ένα βήμα παραπέρα και εξετάζουμε τον Ρόλο της Άσκησης στα άτομα αυτά. Ευχαριστούμε θερμά τον συνάδελφο κ.Τσάπατο Στέλιο που μας έστειλε το παρακάτω άρθρο, το οποίο αποτελεί κομμάτι της ερευνητικής δραστηριότητας για το διδακτορικό του.

Ο Ρόλος της Άσκησης σε Άτομα με Νοητική Υστέρηση 

 

 Τσάπατος Στέλιος* Μ.Sc.

Αποτελεί πλέον κοινή πεποίθηση στην επιστημονική κοινότητα ότι η απουσία συστηματικής άσκησης συμβάλλει καθοριστικά στην έκπτωση των παραμέτρων της φυσικής κατάστασης, με αποτέλεσμα την περιορισμένη καρδιοαναπνευστική λειτουργική ικανότητα, τη μειωμένη μυϊκή δύναμη και αντοχή, την περιορισμένη λειτουργικότητα, ενώ με την πάροδο των ετών το άτομο γίνεται επιρρεπές σε εκφυλιστικά νοσήματα φθοράς, όπως είναι η καρδιαγγειακή νόσος, ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου 2, η χρόνια αναπνευστική πνευμονοπάθεια, η καρκινογένεση, με άμεση αρνητική επίπτωση και στην ίδια την ποιότητα ζωής (Καστανιάς & Τοκμακίδης, 2010). 

Πιο συγκεκριμένα, σε έρευνα των Peterson, Janz, και Lowe (2008) σε δείγμα 131 ενηλίκων ατόμων με Νοητική Υστέρηση (Ν.Υ.), καταγράφηκε η ελάχιστη συμμετοχή τους σε απλές δραστηριότητες προαγωγής της φυσικής κατάστασης, όπως το περπάτημα, με αποτέλεσμα μόνο ένα μικρό ποσοστό της τάξης του 14,1% να εκτελεί 10.000 βήματα ημερησίως, επιβάρυνση η οποία αποτελεί κριτήριο επαρκούς φυσικής δραστηριότητας για την προαγωγή της υγείας, της ευεξίας και της ποιότητας ζωής. Στην ίδια μελέτη καταγράφηκε περαιτέρω μείωση της φυσικής δραστηριότητας τα απογεύματα και τα Σαββατοκύριακα, χρονικές περίοδοι κατά τις οποίες αυξάνεται ο χρόνος τηλεθέασης και κατανάλωσης φαγητού, ενώ διαπιστώθηκε ότι όσο χαμηλότερο δείκτη νοημοσύνης είχε κάποιος τόσο μικρότερη ήταν και η εμπλοκή του σε αθλητικές δραστηριότητες. Η περιορισμένη συμμετοχή της συγκεκριμένης ομάδας πληθυσμού στα προγράμματα άσκησης αποδόθηκε στον παθητικό τρόπο ζωής (Lotan, Isakov, Kessel, Merrick, 2004; Pitetti, Boneh, 1995) στην απουσία κινήτρων (Halle, Gabler-Halle, Chung, 1999) και σε ψυχολογικούς-βιολογικούς παράγοντες (Fernhall, & Tymeson, 1988) οι οποίοι αποτελούν εμπόδιο στη συμμετοχή των ατόμων αυτών σε φυσικές δραστηριότητες.

Η βιβλιογραφία αναφέρει διάφορα προπονητικά πρωτόκολλα που εφαρμόστηκαν με στόχο την προαγωγή παραμέτρων της φυσικής κατάστασης στα άτομα με Ν.Υ.. Τα περισσότερα από αυτά αποσκοπούσαν στη βελτίωση της καρδιοαναπνευστικής αντοχής, ενώ κάποια άλλα (λιγότερα στον αριθμό) στην αύξηση της μυϊκής αντοχής και δύναμης, καθώς και της ισορροπίας. Παρά τις διαφορές στη δομή των πρωτοκόλλων αναφορικά με τη διάρκεια, την ένταση, τη συχνότητα και την πυκνότητα των προπονητικών ερεθισμάτων, τα άτομα με Ν.Υ., είτε χαρακτηρίζονταν και από επιπλέον γενετικά σύνδρομα είτε όχι, ωφελήθηκαν από τη συμμετοχή τους στα οργανωμένα προγράμματα άσκησης. Η παραπάνω διαπίστωση επιβεβαιώνεται από πρόσφατη μελέτη των Lotan, Yalon – Chamovitz και Weiss (2009), στην οποία η εφαρμογή ενός προγράμματος αερόβιας άσκησης επέφερε σημαντική βελτίωση στην αερόβια ικανότητα των ατόμων με μέσου βαθμού Ν.Υ.. Ωστόσο, δεν παρατηρήθηκε ανάλογη μεταβολή στο δείκτη κατανάλωσης ενέργειας (Energy Expenditure Index, EEI), ο οποίος αποτελεί έκφραση της ενεργειακής δαπάνης μέσω της αξιολόγησης της σχέσης της καρδιακής συχνότητας προς την ταχύτητα βάδισης. Αλλά και σε παλαιότερη μελέτη των Lotan, Isakov, Kessel και Merrick (2004) σε άτομα με Ν.Υ., η προπόνηση αντοχής διάρκειας 2 μηνών προήγαγε την αερόβια ικανότητα, με παράλληλη μείωση της καρδιακής συχνότητας ηρεμίας (ΚΣΗ) και καρδιακής συχνότητας άσκησης (ΚΣΑ). Εδώ, αξίζει να σημειωθεί ότι η μείωση της ΚΣΗ πρέπει να αποτελεί στόχο σε κάθε παρεμβατικό πρόγραμμα άσκησης, είτε αναφέρεται στα άτομα με Ν.Υ. είτε στο γενικό πληθυσμό. Και αυτό γιατί, όπως προκύπτει από τα συμπεράσματα της μελέτης των Perry, Wannamethee, Walker, Thomson, Whin – Cup και Shaper (1995) η αυξημένη ΚΣΗ αποτελεί παράγοντα κινδύνου εμφάνισης ΣΔ τύπου 2, με αποτέλεσμα η οποιαδήποτε μείωσή της να δρα αγγειοπροστατευτικά. Η επιδιωκόμενη μείωση της ΚΣΗ μπορεί να επιτευχθεί μέσω της προαγωγής της αερόβιας ικανότητας και των συνεπακόλουθων αλλαγών στα αιμοδυναμικά χαρακτηριστικά που αυτή επιφέρει. Τα προαναφερθέντα αποτελέσματα των Lotan, Isakov, Kessel και Merrick (2004) είναι σε συμφωνία με εκείνα παλαιότερης μελέτης των Silverthorn και Hornak (1993) όπου η εφαρμογή προγράμματος αερόβιας άσκησης σε συνδυασμό με διατροφή περιοριστικού τύπου επέφερε βελτίωση στην καρδιοαναπνευστική αντοχή με παράλληλη μείωση της ΚΣΗ. Σε άλλη μελέτη των Pommering, Brose, Randolph, Murray, Purdy και Cadamagnani (1994) η εκτέλεση αερόβιας άσκησης προήγαγε την αντοχή και την ευλυγισία, παρ’ όλο που δεν σημειώθηκε μεταβολή του σωματικού βάρους. Αλλά και στην έρευνα των Khalili και Elkins (2009) σε δείγμα 44 ατόμων με Ν.Υ. (με ή χωρίς ΣΔ), η εκτέλεση προγράμματος αερόβιας άσκησης διάρκειας 8 εβδομάδων βελτίωσε την αναπνευστική λειτουργία μέσω της αύξησης της δυναμικής ζωτικής χωρητικότητας (FVC) και του μέγιστου εκπνεόμενου όγκου αέρα στο 1 sec (FEV1). Ομοίως, και οι έρευνες των Walkley, Temple, Simmons, Greenway και Klein (2003) και Tsimaras, Giagazoglou, Fotiadou, Christoulas και Angelopoulou (2003) κατέδειξαν τη θετική επίδραση της αερόβιας άσκησης τόσο στην καρδιοαναπνευστική αντοχή όσο και στην πνευμονική λειτουργία, ενώ στη μελέτη των Varela, Sardinha και Pitetti (2001) η αερόβια άσκηση διάρκειας 16 εβδομάδων βελτίωσε, εκτός από την αντοχή, και τη λειτουργική ικανότητα ατόμων με βαριά Ν.Υ.. Ακολούθως, στη μελέτη των Carmeli, Zinger - Vaknin, Morad, Merrick (2005) σε δείγμα πληθυσμού 22 ατόμων με Ν.Υ. όπου αξιολογήθηκε η επίδραση ενός προγράμματος άσκησης διάρκειας 6 μηνών στην προαγωγή της ισορροπίας, της δύναμης, της γενικότερης φυσικής κατάστασης αλλά και στην ίδια την ποιότητα ζωής, τα αποτελέσματα κατέδειξαν τη θετική επίδραση της άσκησης σε όλες τις παραπάνω παραμέτρους. 

   

   Παράλληλα, και τα προγράμματα μυϊκής ενδυνάμωσης φαίνεται ότι επηρεάζουν θετικά τη συνολική φυσική κατάσταση. Αυτό επιβεβαιώνεται και από τη μελέτη των Miho, Tetsuro, Tomiko, & Hisashy (2004) όπου η εφαρμογή σε άτομα με Ν.Υ. ενός προγράμματος με αντιστάσεις διάρκειας 12 εβδομάδων βελτίωσε τη φυσική κατάσταση, με παράλληλη αύξηση του μυϊκού ιστού. Ομοίως, και σε σχετικά πρόσφατη μελέτη των Shields, Taylor και Dodd (2008) η εφαρμογή σε άτομα με ΣΔ ενός προγράμματος μυϊκής ενδυνάμωσης επέφερε προαγωγή της μυϊκής δύναμης, της μυϊκής αντοχής και της κινητικής λειτουργικότητας των άνω άκρων, χωρίς όμως να παρατηρηθούν παρόμοιες επιδράσεις και στα κάτω άκρα. Αυτό πιθανότατα να οφείλεται στη μεγαλύτερη αρχική δύναμη των κάτω άκρων και στη δομή του ερευνητικού πρωτοκόλλου. Βελτίωση στην ταχυδύναμη των κάτω άκρων σε άτομα με Ν.Υ. με ή χωρίς ΣΔ παρατηρήθηκε στην έρευνα των Wang και Ju (2002) μέσω αλτικών ασκήσεων που διήρκεσαν μόλις 6 εβδομάδες. Ως αποτέλεσμα του συγκεκριμένου πρωτοκόλλου, παρατηρήθηκε βελτίωση της αλτικής δύναμης, της ισορροπίας και της ικανότητας βαδίσματος. Ιδιαίτερα θετική επίδραση στις συνιστώσες της φυσικής κατάστασης ασκεί και η εφαρμογή συνδυαστικού προγράμματος αερόβιας άσκησης και μυϊκής ενδυνάμωσης, όπως αυτό εφαρμόστηκε από τους Rimmer, Heller, Wang, & Valerio (2004) σε άτομα με ΣΔ. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα διάρκειας 12 εβδομάδων αύξησε τόσο την καρδιοαναπνευστική και μυϊκή αντοχή όσο και τη μυϊκή δύναμη. 

Από τα δεδομένα των παραπάνω ερευνών επιβεβαιώνεται η θετική επίδραση των διαφόρων πρωτοκόλλων άσκησης στις παραμέτρους της φυσικής κατάστασης, στη λειτουργική ικανότητα και στην ποιότητα ζωής των ατόμων με Ν.Υ.. Παρά το γεγονός ότι η διάρκεια των προαναφερθέντων ερευνητικών πρωτοκόλλων κυμαινόταν από 6−30 εβδομάδες, διαπιστώθηκε η θετική επίδραση της άσκησης, ακόμη και εξαιτίας βραχύχρονων προγραμμάτων. Ωστόσο, δεν πρέπει να παραβλέπεται η χρονοεξαρτώμενη δράση των γυμναστικών προγραμμάτων, με την έννοια ότι όσο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα συμμετέχει κάποιος σε αυτά τόσο καλύτερα και μονιμότερα θα είναι τα οφέλη που θα αποκομίζει. Ωστόσο, μία έρευνα των Τσικρίκη, Μπάτσιου, Δούδα και Αντωνίου (2007) αποδεικνύει ότι το χαμηλό επίπεδο φυσικής κατάστασης, που παρουσιάζουν τα άτομα με νοητική υστέρηση λόγω υποκινητικότητας, βελτιώνεται ακόμη και όταν συμμετέχουν σε προγράμματα απόκτησης κινητικών δεξιοτήτων της καλαθοσφαίρισης, διάρκειας μόλις δώδεκα εβδομάδων και όχι μόνο στα ειδικά σχεδιασμένα προγράμματα για την προαγωγή των παραμέτρων της φυσικής τους κατάστασης. Πιο συγκεκριμένα, τα αποτελέσματα της προαναφερθείσας μελέτης έδειξαν ότι το πρόγραμμα εξάσκησης των βασικών δεξιοτήτων καλαθοσφαίρισης είχε ευεργετική επίδραση στους ενήλικες μαθητές με Ν.Υ.. Η επιλογή τόσο της καλαθοσφαίρισης, της δημοφιλούς αυτής δραστηριότητας, όσο και της δασκαλοκεντρικής μεθόδου της ανάθεσης έργου, για την αύξηση του χρόνου δραστηριοποίησής τους κατά τη διάρκεια του μαθήματος της φυσικής αγωγής, είχε ως αποτέλεσμα τη σημαντική βελτίωση της καρδιοαναπνευστικής τους αντοχής και των άλλων στοιχείων της φυσικής τους κατάστασης.

Οι  Yılmaz και οι συνεργάτες του (2009), μελέτησαν τα αποτελέσματα στη φυσική κατάσταση που είχε η ενασχόληση παιδιών με Ν.Υ. με την κολύμβηση και με προγράμματα άσκησης στο νερό. Το δείγμα αποτέλεσαν 16 παιδιά, ηλικίας 12-14 χρόνων. Η διάρκεια του προγράμματος ήταν 10 εβδομάδες, και τα παιδιά ασκούνταν 2 φορές/εβδομάδα για 40 λεπτά σε κάθε συνεδρία. Από τα αποτελέσματα της έρευνας φάνηκε ότι βελτιώθηκε αρκετά η φυσική τους κατάσταση. Οι ερευνητές ανέφεραν ότι η ενασχόληση των παιδιών με νοητική υστέρηση με την κολύμβηση και με προγράμματα άσκησης στο νερό, συμβάλλει στη βελτίωση της σωματικής και ψυχικής τους υγείας.

Βιβλιογραφία: 

    Καστανιάς & Τοκμακίδης (2010). Στοιχεία παθοφυσιολογίας ατόμων με νοητική υστέρηση και η σημασία της συστηματικής άσκησης στην προαγωγή της υγείας τους. Αρχεία Ελληνικής Ιατρικής, 27(5):753-766.

   Peterson Jj, Janz Kf, Lowe Jb. (2008). Physical activity among adults with intellectual disabilities living in community settings. Prev Med, 47:101–106.

   Lotan, M., Isacov, E., Kessel, S. & Merrick, J. (2004). Physical fitness and functional ability of chil­dren with intellectual disability: effects of a short-term daily treadmill intervention. Scien­tific World Journal, 14(4), 449-457.

   Fernhall B, Tymeson Gt. (1988). Validation of cardiovascular fitness field tests for adults with mental retardation. Adapt Phys Activity Q, 5:49–59.

    Lotan M, Isakov E, Kessel S, Merrick J. (2004). Physical fitness and functional ability of children with intellectual disability: Effects of a short-term daily treadmill intervention. Scientific World Journal, 4:449–457.

    Perry Ij, Wannamethee Sg, Walker Mk, Thomson Ag, Whin - Cup Ph, Shaper Ag. (1995). Prospective study of risk factors for development of non-insulin dependent diabetes in middle aged British men. BMJ, 310:560–564.

   Pommering Tl, Brose Ja, Randolph E, Murray Tf, Purdy Rw, Cadamagnani Pe. (1994). Effects of an aerobic exercise program on community-based adults with mental retardation. Ment Retard, 32:218–226.

   Walkley J, Temple V, Simmons K, Greenway K, Klein R. (2003). Effects of a 30-week minimally supervised exercise program for adults with intellectual disability. Med Sci Sports Exerc, 35:S76.

   Τσιμάρας, Β., Γιαγκαζόγλου, Π., Φωτιάδου, Ε., Χρι­στούλας, Κ., & Αγγελοπούλου, Ν. (2003). Jog-walk training in cardioverspiratory fitness of adults with Down Syndrome. Perceptual & Mo­tor Skills, 96(3,2), 1239-1251.

   Varela Am, Sardinha Lb, Pitetti Kh. (2001). Effects of an aerobic rowing training regimen in young adults with Down syndrome. Am J Ment Retard, 106:135–144.

   Carmeli E, Zinger - Vaknin T, Morad M, Merrick J. (2005). Can physical training have an effect on well-being in adults with mild intellectual disability? Mech Ageing Dev, 126:299–304.

   Miho T, Tetsuro Y, Tomiko N, Hisashy Y. (2004). The relation between metabolism, obesity and exercise in mentally retarded children. Annual Report of the Faculty of Education, Gunma University, Art, Technology, Health and Physical Education, and Science of Human Living Series, 39:115–124. 

   Shields N, Taylor NF, Dodd KJ. (2008). Self-concept in children with spina bifida compared with typically developing children. Developmental Medicine and Child Neurology 50(10):733-43. 

   Rimmer, J. & Kelly, L. (1991). Effects of resistance training program on adults with mental retar­dation. Adapted Physical Activity Quarterly, 8, 146-153. 

   Τσικρίκη, Γ., Μπάτσιου, Σ., Δούδα, Ε. & Αντωνίου, Π. (2007). Η Επίδραση ενός Πιλοτικού Προγράμματος Εξάσκησης Βασικών Δεξιοτήτων Καλαθοσφαίρισης σε Άτομα με Μέτρια Νοητική Υστέρηση. Αναζητήσεις στη Φυσική Αγωγή & τον Αθλητισμό. Τόμος 5 (3), 352 – 362. 

   Yılmaz, I., Ergun, N., Konukman, F., Agbuğa, B. Zorba, E. & Cimen, Z. (2009). The Effects of Water Exercises and Swimming on Physical Fitness of Children with Mental Retardation. Journal of Human Kinetics, 21, 105-111. 

 

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:

Ο Τσάπατος Στέλιος είναι Καθηγητής Φυσικής Αγωγής, ειδικευμένος στην Ειδική Φυσική Αγωγή, κάτοχος Μεταπτυχιακό Διπλώματος Ειδίκευσης (M.Sc.) στην Φυσική Δραστηριότητα σε Ειδικούς Πληθυσμούς και Υποψήφιος Διδάκτορας του Τ.Ε.Φ.Α.Α. - Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. 

Κατάγεται από τον Άγιο Νικόλαο Χαλκιδικής, εργάζεται ως αναπληρωτής στο Ε.Ε.Ε.Ε.Κ. και στο ΕΠΑ.Λ. Ειδικής Αγωγής Χαλκίδας και είναι επίσημος διαιτητής στο άθλημα του Bocce.

Contact: stelios.tsapatos@gmail.com   FaceBook:Stelios.Tsapatos 

Crystal Cleaning: Επαγγελματικές Υπηρεσίες Καθαρισμού

Επαγγελματικές Υπηρεσίες Καθαρισμού

Crystal Cleaning

Μητροπούλου 8, Θεσσαλονίκη 

(περιοχή Μπότσαρη)

Υπεύθυνος: Χριστόπουλος Ιωάννης 

Τηλ:   6944758226

Ο Τεχνικός Διευθυντής του "Εν Σώματι Υγιεί" με τον Ιδιοκτήτη της Εταιρείας Crytal Cleaning

Contact: invader9000@gmail.com

6944758226

Πρώιμη παρέμβαση σε παιδιά με Νοητική Υστέρηση

Είναι ιδιαίτερη τιμή για το "Εν Σώματι Υγιεί" να φιλοξενεί εργασίες από σημαντικούς ερευνητές και ακαδημαϊκούς της Ειδικής Φυσικής Αγωγης. Ευχαριστούμε θερμά την κ. Γιαγκάζογλου Παρασκευή, Επίκουρη καθηγήτρια Ειδικής Αγωγής στο ΤΕΦΑΑ Σερρών που μοιράζεται μαζί μας, ένα κομμάτι από το ερευνητικό της έργο

Πρώιμη Παρέμβαση σε Παιδιά με Νοητική Υστέρηση  

 

 Γιαγκάζογλου Παρασκευή* Ph.D.

Επίκουρη καθηγήτρια Ειδικής Αγωγής
ΤΕΦΑΑ, Σερρών Α.Π.Θ.

   Διάφοροι περιβαλλοντικοί ή κληρονομικοί παράγοντες μπορεί να ευθύνονται για  καθυστέρηση σε έναν ή περισσότερους τομείς της ανάπτυξης. Η ανεύρεση και η εκτίμηση των παραγόντων που προκάλεσαν τη διαταραχή ή βλάβη, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ένταξη ενός παιδιού σε κάποιο πρόγραμμα πρώιμης παρέμβασης. Ένα παιδί που παρουσιάζει αναπτυξιακή καθυστέρηση δε σημαίνει ότι είναι ένα παιδί «καθυστερημένο». Ωστόσο, ένα παιδί «καθυστερημένο» παρουσιάζει πάντοτε αναπτυξιακή καθυστέρηση.  Έχει διαπιστωθεί ότι τα μισά μόνο από τα παιδιά που παρουσιάζουν αναπτυξιακά προβλήματα εντοπίζονται πριν το ξεκίνημα του σχολείου (Glascoe & Dworkin, 1993). 

Τι είναι η πρώιμη παρέμβαση;
    Ως πρώιμη παρέμβαση έχει οριστεί η συστηματική και προγραμματισμένη προσπάθεια προώθησης της ανάπτυξης μέσα από μία σειρά χειρισμών των γενετικών και περιβαλλοντικών παραγόντων που μπορεί να επηρεάσουν την ανάπτυξη στη διάρκεια των 5 πρώτων χρόνων της ζωής (Guralnick & Bennet 1987). Ανταποκρίνεται στις ανάγκες των παιδιών από τη γέννηση τους και για τα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Είναι η εξειδικευμένη βοήθεια που απευθύνεται σε παιδιά που παρουσιάζουν καθυστέρηση στην κινητική, γνωστική, κοινωνική, συναισθηματική ανάπτυξη ή σε παιδιά που έχουν χαρακτηριστεί σε επικινδυνότητα, με αυξημένη δηλαδή πιθανότητα να παρουσιάσουν αναπτυξιακές διαταραχές (Kaur et al. 2006).

    Ο όρος «πρώιμη» μπορεί να γίνει αντιληπτός με δύο τρόπους, ο ένας είναι ως «πρώιμη στην ηλικία έναρξης» και ο άλλος ως «πρώιμη στην αναγνώριση της κατάστασης». Ωστόσο και οι δύο ορισμοί της πρωιμότητας έχουν τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά τους σε σχέση με την παρέμβαση. Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της πρώιμης παρέμβασης από πολύ μικρή ηλικία είναι η μεγάλη πλαστικότητα του εγκεφάλου (Kolb, Brown, Witt-Lajeunesse, & Gibb, 2001). Υπάρχουν όμως και δύο μεγάλα μειονεκτήματα που σχετίζονται με την πρώιμη παρέμβαση σε μικρή ηλικία. Το πρώτο είναι ότι μερικά προβλήματα που θα εμφανίσουν αργότερα τα βρέφη δεν γίνονται φανερά από νωρίς, με αποτέλεσμα να είναι δύσκολο να θέσεις ξεκάθαρους στόχους για τα προγράμματα πρώιμης παρέμβασης. Και το δεύτερο είναι ότι όλα τα παιδιά «σε επικινδυνότητα» δεν θα εμφανίσουν τελικά αναπτυξιακές διαταραχές με αποτέλεσμα η παρέμβαση να είναι περιττή για αυτά τα παιδιά (Blauw-Hospers & Hadders-Algra, 2005).
    Η παρέμβαση στα παιδιά με αναπτυξιακές διαταραχές συνήθως ξεκινά αργότερα, στη διάρκεια της προσχολικής ηλικίας όταν η διαταραχή-βλάβη είναι πλέον εμφανής. Δύο πλεονεκτήματα σε αυτή την περίπτωση είναι ότι η παρέμβαση εφαρμόζεται στα παιδιά που το έχουν πραγματικά ανάγκη και ότι οι στόχοι της παρέμβασης μπορούν να διατυπωθούν ευκολότερα (Blauw-Hospers & Hadders-Algra, 2005). Το σημαντικότερο μειονέκτημα όταν ξεκινάει η παρέμβαση αφού διαπιστωθεί η διαταραχή είναι ότι είναι αργά σε σχέση με την πλαστικότητα του εγκεφάλου (Hadders-Algra 2001).
    Στα προγράμματα πρώιμης παρέμβασης τα βασικά μέτρα πρόληψης περιλαμβάνουν: 1) τη μείωση της συχνότητας των αναπτυξιακών διαταραχών μέσω της μείωσης των παραγόντων επικινδυνότητας όπως χαμηλό βάρος γέννησης, υποσιτισμός, αντίληψη της οικογένειας ότι η ανάπτυξη του παιδιού μπορεί να επηρεαστεί από τις δικές τους προσπάθειες, 2) τη μείωση της  έκτασης και της διάρκειας των έκδηλων παιδικών διαταραχών, 3) τη μείωση ή την παρεμπόδιση των επιπλοκών της αναπηρίας (φυσικές και συμπεριφορικές) που οδηγούν στην ανάγκη για ιδρυματισμό (Simeonsson 1991). Το πρόγραμμα πρέπει επίσης να περιλαμβάνει την κατανόηση από μέρους της οικογένειας σχετικά με τους περιορισμούς τις δυνατότητες και τις ανάγκες των παιδιών τους έτσι ώστε να μπορεί να προωθήσει την ικανότητα της οικογένειας να υπερασπίζεται τα παιδιά της (Kaur et al. 2006).

Σημασία των προγραμμάτων πρώιμης παρέμβασης
    Βασικός στόχος της πρώιμης παρέμβασης είναι να φτάσει το παιδί το μέσο όρο των παιδιών της ηλικίας του ή να αναπτύξει τις ικανότητές του στο μέγιστο των δυνατοτήτων του. Υπάρχουν πολλά παιδιά που ανάλογα και με το βαθμό της βλάβης αλλά και το χρόνο έναρξης της παρέμβασης επιτυγχάνουν τη μεγιστοποίηση των ικανοτήτων τους. Ωστόσο, σχεδόν πάντοτε όλα τα παιδιά που λαμβάνουν πρώιμη παρέμβαση παρουσιάζουν σημαντική βελτίωση.
    Ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες του κάθε παιδιού και λαμβάνοντας υπόψη το σύνολο των προβλημάτων που έχει,  βασικοί στόχοι είναι η βελτίωση στον αντιληπτικό, που ισοδυναμεί με τη νόηση (μνήμη, επεξεργασία πληροφοριών), στο συναισθηματικό, στον κινητικό και στον επικοινωνιακό τομέα της ανάπτυξής του. Οι στόχοι αυτοί επιτυγχάνονται με την παροχή εξατομικευμένων, εκπαιδευτικών και θεραπευτικών υπηρεσιών σε συνδυασμό με την καλά σχεδιασμένη υποστήριξη της οικογένειας (Shonkoff & Meisels, 2000).  Πιο συγκεκριμένα, ο στόχος κάθε ολοκληρωμένης αγωγής , πρώιμης παρέμβασης -που για κάθε παιδί πρέπει να είναι εξατομικευμένη- είναι η κατάκτηση της αυτονομίας και της λειτουργικότητας μέσα στο περιβάλλον κι όχι μόνο η διόρθωση των σωματικών παραμορφώσεων ή των μη φυσιολογικών λειτουργιών.
Τα παιδιά με αναπτυξιακές διαταραχές ή τα παιδιά που βρίσκονται σε επικινδυνότητα συνήθως αντιμετωπίζουν προβλήματα στην κινητικότητα τους. Είναι πολύ σημαντικό για την ανάπτυξη ενός εκπαιδευτικού προγράμματος η ακριβής εκτίμηση της αδρής κινητικότητας. Ένα παιδί που θα διαγνωσθεί με καθυστέρηση στην αδρή κινητικότητα πρέπει να ακολουθήσει εξατομικευμένο πρόγραμμα προσαρμοσμένο στις ανάγκες του (Zittel 1994). Οι αδρές κινητικές δεξιότητες είναι πολύ σημαντικές αφού επιτρέπουν στο παιδί να ολοκληρώσει μία δραστηριότητα που απαιτεί την κίνηση μεγάλων μυϊκών ομάδων ή να κινηθεί με άνεση μέσα στο χώρο (Anshel et al. 1991). Ένα παιδί που έχει μία σοβαρή αναπτυξιακή καθυστέρηση μπορεί να αναγνωρισθεί ευκολότερα σε σχέση με ένα παιδί με λιγότερο σοβαρό πρόβλημα (Thurman & Widerstrom, 1990).
Τα προγράμματα φυσικής δραστηριότητας που απευθύνονται σε παιδιά προσχολικής ηλικίας θα πρέπει να δίνουν έμφαση στην ανάπτυξη των βασικών αδρών κινητικών δεξιοτήτων και στην αντίληψη της κίνησης έτσι ώστε να προετοιμάσουν το παιδί για τη συμμετοχή του σε κινητικές δραστηριότητες και παιχνίδια στα μετέπειτα σχολικά χρόνια (Gabbard 1988). Βασικό στόχο των προσαρμοσμένων εκπαιδευτικών προγραμμάτων για παιδιά με αναπηρία αποτελεί η βελτίωση της κινητικότητας. Εάν ένα παιδί παρουσιάζει διαταραχές στην αδρή κινητικότητα το πρόγραμμα θα πρέπει να περιλαμβάνει εξατομικευμένη καθοδήγηση για την προώθηση των βασικών κινητικών δεξιοτήτων (Bailey & Wolery 1989).
    Η σημασία των προγραμμάτων πρώιμης παρέμβασης για παιδιά με νοητική ανεπάρκεια έχει αναφερθεί από πολλές έρευνες στο παρελθόν. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον η επίδραση των αναπτυξιακών προγραμμάτων  στην κινητικότητα. Η κινητική ανάπτυξη επιτυγχάνεται μέσω διαφόρων αναπτυξιακών μοντέλων καθώς επίσης και μέσω της συμμετοχής σε διάφορα κινητικά προγράμματα (Chasey 1981). Επιπλέον, η συμμετοχή σε  προγράμματα φυσικής δραστηριότητας συμβάλλει στη θετική αυτοεκτίμηση και στην κοινωνική, συναισθηματική και κινητική ανάπτυξη (Roswal & Frith 1983). Συγκεκριμένα, μπορεί να βοηθήσουν σημαντικά στη βελτίωση του μυϊκού τόνου και των αδρών κινητικών δεξιοτήτων σε παιδιά με νοητική ανεπάρκεια.

    Η πιο αποτελεσματική μορφή αντιμετώπισης της νοητικής ανεπάρκειας είναι η πρόληψη και η έγκαιρη παρέμβαση με στόχο την πλήρη ανάπτυξη του ατόμου. Η Έγκαιρη/Πρώιμη Παρέμβαση αποσκοπεί στην πρόληψη/μείωση του βαθμού εξάρτησης που μπορεί να αναπτύξει ένα παιδί με νοητική ανεπάρκεια ή/και άλλες διαταραχές στην ανάπτυξη. Η Έγκαιρη παροχή των κατάλληλων υπηρεσιών έχει μεταγενέστερα θετικές επιπτώσεις στην ανεξαρτητοποίηση του ατόμου, στη βελτίωση της ποιότητας ζωής του ως ενήλικα και στην ανακούφιση της οικογένειας από τη συνεχή φροντίδα και στήριξη.

Βιβλιογραφία

Anshel, M.H, Freedson, P., Hamill, J., Haywood, K., Horvat, M., & Plowman, S.A. (1991). Dictionary of the sport and exercise sciences. Champaign, IL: Human Kinetics.
Bailey, D.B. & Wolery, M. (1989). Assessing infants and preschollers with handicaps. Columbus, OH: Merrill.
Blauw-Hospers, C.H. & Hadders-Algra, M. (2005). A systematic review of the effects of early intervention on motor development. Developmental Medicine & Child Neurology, 47, 421-432.
Chasey, W.C. (1981). The effects of clinical physical education on the motor fitness of educable mentally retarded boys. American Corrective Therapy Journal, 27, 74-75.
Gabbard, C. (1988). Early childhood physical education: The essential elements. Journal of Physical education, Recreation and Dance, 59 (7), 65-69.
 Glascoe, F.P. & Dworkin P.H. (1993). Obstacles to effective developmental surveillance: errors in clinical reasoning. Journal of Developmental & Behavioral Pediatrics, 14, 344–9.
Guralnick MJ and Bennet FC. (1987). A framework for early intervention. In The Effectiveness of Early Intervention for at Risk and Handicapped Children. Guralnick MJ and Bennet FC (Eds.). Orlando, Academic Press, 3-29.
Hadders-Algra M. (2001) Early brain damage and the development of motor behavior in children: clues for therapeutic intervention. Neural Plast,8, 31–49.
Kaur, P. Chavan, B.S., Lata, S., Kaur, A., Tinku, S., Arora, Y., & Ratnam, V. (2006). Early intervention in developmental delay. Indian Journal of Pediatrics, 73, 405-408.
Kolb B, Brown R, Witt-Lajeunesse A, Gibb R. (2001) Neural compensations after lesion of the cerebral cortex. Neural Plast , 8: 1–16.
Roswal, G.M. & Frith, G.H. (1983). The effect of a developmental play program on the motor proficiency of mildly handicapped children. American Corrective Therapy Journal, 37(4), 105-8.
Shonkoff, J.P., Meisels, S.J., editors. (2000) Handbook of Early Childhood Intervention. Cambridge: Cambridge University Press. p XVII–XVIII.
Simeonsson RJ. (1991). Early Prevention of childhood disability in developing countries. International Journal of Rehabilitation Research,  14(1): 1-12.
Thurman, S.A. & Widerstrom, A.H. (1990). Infants and young children with special needs. A developmental and ecological approach (2^nd ed.). Baltimore, MD:Brooks.
Zittel, L.L. (1994). Gross motor assessment of preschool children with special needs. Adapted Physical Activity Quarterly, 11, 245-260. 

H κ. Γιαγκάζογλου Παρασκευή είναι Επίκουρη Καθηγήτρια Ειδικής Αγωγής στο ΤΕΦΑΑ Σερρών Α.Π.Θ. Συμμετέχει στη διδασκαλία των μαθημάτων ειδικότητας «Προσαρμοσμένης Φυσικής Αγωγής» και είναι υπεύθυνη του μαθήματος κορμού «Ειδική Αγωγή» και του μαθήματος κατεύθυνσης «Προσχολική Φυσική Αγωγή». Επίσης, συμμετέχει με εισηγήσεις στο Διατμηματικό Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών «Ανθρώπινη Απόδοση και Υγεία» και στο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα «Κινησιολογία» του ΤΕΦΑΑ Σερρών, ΑΠΘ.

Contact: pgiagaz@phed-sr.auth.gr

Ελληνική Εταιρεία Θεραπευτικής Γυμναστικής & Ειδικής Φυσικής Αγωγής

Δημιουργία Παιδικής Χαράς για Παιδιά με Αναπηρία: Θα βοηθήσεις;

Δημιουργία Παιδικών Χαρών για Παιδιά με Αναπηρία! 

Βοήθησε και εσύ!

Από το eimaimama.gr και το changinggreece.gr αναδημοσιεύουμε την παρακάτω σημαντική πρωτοβουλία:

Το www.changinggreece.gr δημιουργήθηκε για να φέρνει στο προσκήνιο καθημερινά προβλήματα συμπολιτών μας ενημερώνοντας το κοινό. Δεν μένει όμως εκεί: δίνει έμφαση στην επίλυση των προβλημάτων αυτών ευαισθητοποιώντας τους και παροτρύνοντας μας στην ομαδική χρηματοδότηση μιας ενδεχόμενης λύσης. Σε περιπτώσεις που αυτός ο τρόπος δεν επαρκεί για τη διευθέτηση του προβλήματος, προτείνει, διεκδικεί και στην έσχατη περίπτωση επιβάλλει συγκεκριμένες λύσεις μέσω της νομικής οδού.

Η μία από τις δύο πρώτες προτάσεις του αφορά στη δημιουργία παιδικών χαρών για ΑμεΑ, καθώς είμαστε η μόνη ανεπτυγμένη χώρα στην Ευρώπη που δεν έχει προβλέψει για κάτι τόσο απλό μα τόσο σημαντικό!

"Το παιχνίδι αποτελεί ένα αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνικής αλλά και σωματικής ανάπτυξης των παιδιών. Έτσι και τα παιδιά με κινητικές ή πνευματικές αναπηρίες νιώθουν την ανάγκη να ανέβουν σε μια κούνια, να κατέβουν μια τσουλήθρα, να ισορροπήσουν ή να αναρριχηθούν, μα πάνω απ’ όλα να γελάσουν! Μια επιθυμία που δεν διαφοροποιείται σε τίποτα από τα υπόλοιπα παιδιά... μια δυνατότητα που οφείλουμε ως άνθρωποι, ως κοινωνία να τους παρέχουμε!

Το παιχνίδι όμως αποτελεί και μια υπέροχη ευκαιρία κοινωνικοποίησης, μια αφορμή να εκτιμήσουν τα υπόλοιπα παιδιά τις ομοιότητες τους με άτομα με ειδικές ανάγκες και να μάθουν να διαχειρίζονται και να συνυπάρχουν με τις ανάγκες αυτών. Μια εμπειρία που αν τους γίνει βίωμα, θα μετατρέψει τον κόσμο μας σε ένα μέρος πιο τρυφερό μα και φιλικό προς όλους.

Το θέμα αυτό χρήζει της προσοχής όλων, δεδομένο ότι η Ελλάδα είναι πατρίδα για χιλιάδες Άτομα με Αναπηρία (ΑμεΑ), το μεγαλύτερο μέρος εκ των οποίων κατοικούν στην Αττική και την Κεντρική Μακεδονία.

Προκαλεί λοιπόν θλίψη το γεγονός ότι στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη, δύο περιοχές που οριοθετούν δημογραφικά τον μισό πληθυσμό της χώρας, δεν υπάρχει πρόβλεψη για την διασκέδαση παιδιών με αναπηρίες. Ελάχιστες παιδικές χαρές επιτρέπουν την πρόσβαση σε ΑμεΑ, ενώ ΚΑΜΙΑ, στην ευρύτερη περιοχή, δεν διευκολύνει το ακίνδυνο παιχνίδι των παιδιών.

Το πρόβλημα αυτό όμως δεν αφορά άμεσα το 99% του ελληνικού πληθυσμού, με την κατάσταση να φαντάζει σε πολλούς ως κάτι το λογικό... Είναι όμως? Όχι... βεβαίως και όχι!!!

Συνοπτικά

Αν το ποσό που θα συγκεντρωθεί είναι μικρότερο του στόχου, θα διατεθεί για την προσαρμογή υφιστάμενων παιδικών χαρών στις ανάγκες ΑμεΑ.

Γιατί τα παιδιά με κινητικές ή πνευματικές αναπηρίες νιώθουν την ίδια ανάγκη για παιχνίδι όπως όλα τα υπόλοιπα παιδιά. Μια ανάγκη που δεν έχουμε δικαίωμα να τους στερήσουμε.

Γιατί είμαστε η μόνη ανεπτυγμένη χώρα στην Ευρώπη που δεν έχει προβλέψει για κάτι τόσο απλό μα τόσο σημαντικό!

Γιατί με μια συμβολική συμμέτοχή θα εξασφαλίσουμε χιλιάδες ανεκτίμητα χαμόγελα.

Μπορείς και εσύ να βοηθήσεις, προσφέροντας 2 Ευρώ (ή μεγαλύτερο ποσό αν το επιθυμείς) στο www.changinggreece.gr, όπου μπορείς μάλιστα να διαβάσεις περισσότερα για την αποστολή.

Ο στόχος είναι μεγάλος και σίγουρα όχι τόσο εύκολος, όμως όχι ανέφικτος, έτσι δεν είναι;

Ενημέρωσε όσους περισσότερους μπορείς!

ChangingGreece.gr

 EimaiMama.gr

Στην Ιαπωνία το 6ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου Τυφλών!

Ποδόσφαιρο 5x5 Τυφλών:  

6ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, Τόκυο, Ιαπωνία, 2014

   Η Παγκόσμια Ομοσπονδία Αθλημάτων Τυφλών (IBSA - ibsasport.org) και η Οργανωτική Επιτροπή του 6ου Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου 5x5 Τυφλών (Κατηγορία Β1), οριστικοποίησαν τις ημερομηνίες και ανακοίνωσαν ότι το επόμενο (6ο) Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου Β1 θα διεξαχθεί στο Τόκυο, πρωτεύουσα της μαρινής Ιαπωνία από τις 13 εώς τις 25 Νοεμβρίου 2014.

   Η ραγδαία ανάπτυξη του αθλήματος φαίνεται και από το γεγονός ότι φέτος για πρώτη φορά θα συμμετέχουν 12 ομάδες (έναντι 10 στο προηγούμενο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα) και για πρώτη φορά επίσης θα συμμετέχει χώρα και από την Αφρικάνικη ήπειρο. 

Η Βραζιλία χρίζεται ως φαβορί καθώς καλέιται να υπερασπιστεί τον τίτλο που κατέκτησε το 2010 στην Αγγλία (Hereford, 2010, εικόνα 2). 

 Εικόνα 2: Φάση από τον Αγώνα Βραζιλία - Κίνα από το 5ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα

  Για την διοργανώτρια χώρα, την Ιαπωνία, αυτό θα είναι το μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός ποδοσφαίρου Β1 που θα διοργανώσει, μετά την επιτυχημένη διοργάνωση του 4ου Παγκοσμίου Πρωταθλήματος κατηγορίας Β2/Β3 στην πόλη Sendai τον Φεβρουάριο του 2013. 

    Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι η Βραζιλία είναι τα τελευταία χρόνια κυρίαρχος σε παγκόσμιο επίπεδο, γιατί εκτός από τον τίτλο στο προηγούμενο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, έχει κατακτήσει και τα τρία χρυσά παραολυμπιακά μετάλλια σε Αθήνα 2004, Πεκίνο 2008 και Λονδίνο 2012.

   Η Ελληνική Εθνική Ομάδα έχει σημαντικές πιθανότητες να συμμετέχει στο Τόκιο 2014 ενώ στο προήγουμενο πρωτάθλημα στο Χέρεφορντ 2010 κατέκτησε την 9η θέση μεταξύ 10 ομάδων.

Μπορείτε εδώ να βρείτε την επίσημη ιστοσελίδα του 6th IBSA Blind Football World Championships, διαθέσιμη προς το παρόν μόνο στα Ιαπωνικά (μπορείτε να την μεταφράσετε χρησιμοποιώντας Google Chrome).

Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το Ποδόσφαιρο Τυφλών, μπορείτε να βρείτε πατώντας τους παρακάτω συνδέσμους:

http://r4rehab.blogspot.gr/2013/10/blog-post.html

http://www.eaom-amea.gr/index.php?option=com_content&view=article&catid=27&id=47&Itemid=4

http://www.ibsasport.org/sports/football/

Καθώς και σχετικά βίντεο

 

Το "Εν Σώματι Υγιεί" επιστρέφει σύντομα δυναμικά  από τις ολιγοήμερες εορταστικές διακοπές, ανανεωμένο, έγκυρο και με πολύ ενδιαφέροντα άρθρα!

Με εκτίμηση

Αλέξανδρος Καραϊωσήφ Μ.Res.